Misschien lijkt het alleen maar zo, maar ik denk niet dat de naam van deze uit Israel afkomstige, maar in New York wonende gitarist helemaal tot de “bekende namen” behoort, al is hij met deze “Dream Louder” zowaar al aan zijn achtste plaat toe. Een vluchtige eerste blik over de songtitels heen deed mij de wenkbrauwen fronsen: hoe komt het dat een New Yorker zijn songs titels meegeeft als “Lore Luv”, “Anneleen”, The Tree (for Hilde) of “Luc”? Enig speurwerk leerde mij dat de Lore in kwestie de echtgenote is van de gitarist en dat Anneleen, Luc en Hilde respectievelijk haar zus, vader en moeder zijn. Hier hangt dus liefde in de lucht en dat blijkt volop uit de ruim drie kwartier geweldige gitaarmuziek die Sivan serveert. Dat hij een virtuoos is op zijn Gibson, daarvoor hoef je niet lang te luisteren: aan de technische kant hoef je deze man niks meer te leren, maar de sterkte van deze plaat zit hem in de kwaliteit van de composities, die veelal origineel zijn en in het vermogen om bekende songs van anderen in een compleet nieuw kleedje te steken.

Om daarmee te beginnen: “Blackbird”, één van mijn lievelingsnummers van The Beatles, wordt tot een akoestische parel gekneed. “Mack the Knife” van Berthold Brecht / Kurt Weill is één, vijf minuten lange “ode aan de (speel)vreugde” en de traditional “West Virginia Mining Disaster” krijgt de ietwat sombere ondertoon mee, die bij bezongen gebeurtenis hoort. Dat zijn een paar beslissende factoren in de totaalklank van deze plaat, maar minstens even belangrijk zijn de medespelers: bassist Hamish Smith -”The Hamish” is naar hem getiteld- en drummer Miguel Russell is een waar fenomeen. Hij was nauwelijks drie, toen hij zijn eerste optreden gaf en vandaag, met zijn 22, staat hij al ruim 18 jaar op het podium. Op die leeftijd zo volwassen klinken, daarvoor moet je uit héél goed hout gesneden zijn en ik geef het graag toe: deze ritmesectie kreeg haast evenveel aandacht van ondergetekende, als de gitarist zelve. Evenzeer het vermelden waard, zijn de woordeloze zangbijdragen van Sami Stevens, een jonge zangeres die alles aan kan, van folk en rock tot pop en jazz en de gefloten interventies van Luke Krafka, die van zijn vak een klassieke cellist is, maar een bijzonder talent blijkt te hebben als fluiter.

Ik weet het, dat zijn veel elementen om in het oog/oor te houden, maar neemt u rustig van mij aan dat u, zodra u naar deze plaat begint te luisteren, de “repeat”-knop veelvuldig zult gebruiken. Bij mij gebeurde dat keer op keer weer met “Anneleen”, dat alles heeft om een heuse klassieker te worden, al heb ik daarmee niks gezegd ten nadele van alle overige pracht die op deze heerlijke plaat te beluisteren is. 47 minuten van de heerlijkste hedendaagse gitaarjazz, die je je maar kunt indenken. Er is al om minder gevochten, me dunkt!

(Dani Heyvaert)